Świątynia Miłosierdzia i Miłości (katedra Kościoła Starokatolickiego  Mariawitów)

Na początku XX wieku doszło do rozłamu w kościele rzymsko-katolickim. Część wiernych skupionych wokół Zgromadzenia Księży Mariawitów stworzyła odrębny kościół starokatolicki. Dla nich wzniesiono katedrę w stylu gotyku francuskiego – dziś główny ośrodek tej religii na świecie. Razem z budynkiem klasztornym tworzy plan litery E – jak Eucharystia. W podziemiach znajduje się sarkofag założycielki kościoła Mariawitów Św. Feliksy Kozłowskiej zwanej „Mateczką”. Kwadratowa kopuła katedry zwieńczona jest symboliczną monstrancją na znak wieczystej adoracji Chrystusa.

Mariawita pochodzi od słów łacińskich Mariae vitam oznaczających naśladującego życie Marii.

W 1893 roku siostra Feliksa Kozłowska (przyjęła imiona zakonne Maria Franciszka) modląc się w kościele Św. Jana Chrzciciela w Płocku doznała pierwszego z szeregu objawień, w wyniku którego zaczęła tworzyć Zgromadzenie Kapłanów Mariawitów. Miało ono za zadanie odnowę moralną kapłaństwa. Zgromadzenie to nie zostało zaakceptowane przez hierarchię kościoła rzymsko-katolickiego, co spowodowało w 1906 roku oderwanie wiernych związanych z tym ruchem i stworzenie własnego kościoła mariawitów liczącego ok. 60 tysięcy członków (dziś ok. 25 tys.).

Większość wspólnot parafialnych zaczęła budować swoje świątynie, w Płocku natomiast powstała w latach 1911-14 katedra Mariawitów – Świątynia Miłosierdzia i Miłości. Projektantem i opiekunem budowy był ówczesny zwierzchnik kościoła – biskup Jan Maria Michał Kowalski. Mimo wybuchu I wojny światowej katedra została  poświęcona 15 sierpnia 1914 r. Po rozłamie w 1935 roku pozostała przy Starokatolickim Kościele Mariawitów.

Budowla składa się z kilku skrzydeł tworzących na planie zarys litery E – jak Eucharystia. W jej skład wchodzi katedra i skrzydła klasztorne oraz administracyjno-mieszkalne. Zabudowania przylegają bezpośrednio do ulicy Kazimierza Wielkiego, od strony przeciwnej znajdują się rozległe ogrody ciągnące się do skarpy wiślanej.

Katedra jest budowlą trójnawową wzniesioną w stylu gotyku nawiązującego do stylu średniowiecznych świątyń francuskich. Jej szara barwa z kolei nawiązuje do koloru habitów duchownych mariawickich. Od frontu dekorowana jest trzema wieżami, w głębi znajduje się kopuła na podstawie kwadratu zwieńczona monstrancją adorowaną przez dwa anioły. Przez świetliki w kopule promienie słońca oświetlają centralnie umieszczony biały ołtarz pod konfesją wspartą na czterech filarach. Jedynym obrazem we wnętrzu jest wizerunek Maki Bożej Nieustającej Pomocy. Boczne nawy, niższe od głównej są podzielone balkonami na dwa poziomy.

W podziemiach znajdują się groby Mateczki Kozłowskiej oraz biskupów mariawickich. Jest również tablica upamiętniająca biskupa Kowalskiego zamordowanego w Dachau. W klasztorze znajduje się także izba pamięci założycielki kościoła.

W okolicy:

- pozostałości średniowiecznych murów obronnych,
- rogatki dobrzyńskie,
- cmentarz przy ul. Kobylińskiego – jeden z najstarszych w Polsce,
- Wyższe Seminarium Duchowne z kościołem Św. Jana.