Pojezierze Gostynińsko – Włocławskie

Jesteś tutaj:
Strona główna
/
SMAKI MAZOWSZA
/
Szlaki piesze
/
Pojezierze Gostynińsko – Włocławskie

Pojezierze Gostynińsko – Włocławskie

font size decrease font size increase font size

Spadek po lodowcu

Pojezierze Gostynińskie jest jedynym w województwie mazowieckim fragmentem krajobrazu polodowcowego. Teren urozmaicają wysokie wzgórza, wały i zagłębienia bezodpływowe, a przede wszystkim kilkadziesiąt różnej wielkości jezior. Znaczną część terenu porastają lasy, głównie bory sosnowe. Nic dziwnego, że rejon o tak dużych walorach krajobrazowych od lat jest popularnym miejscem wypoczynku i relaksu. Liczne domki letniskowe i ośrodki wczasowe zaludniają przede wszystkim mieszkańcy pobliskiego Płocka, ale nie brak też gości z odleglejszych części województwa.

długość trasy: 21 km

oznakowanie: znaki niebieskie, zielone, czerwone

trudności: szlak łatwy

dojazd: stacja kolejowa w Gostyninie, na linii Płock – Kutno; autobusy PKS do Płocka, Kutna, Warszawy

0,0 km Rynek w Gostyninie

Gostynin nie jest może duży, ale za to wiekowy. Pierwotny gród, istniejący już od VI w., znajdował się na wysokim wzgórzu morenowym, na północny zachód od dzisiejszych zabudowań. Miejsce to nazywane jest Łysą Górą. Od XIII w. Gostynin był stolicą kasztelanii, a później ziemi gostynińskiej. Pod koniec XIV w. na wzniesieniu, wśród mokradeł Skrwy zbudowano zamek. Kiedy po potopie szwedzkim gwiazda Gostynina przygasła, budowla zaczęła popadać w ruinę. W pierwszej połowie XIX w. jej ostatnią część zaadaptowano na kościół ewangelicki, obecnie katolicką świątynię pod wezwaniem św. Marcina. Ostatnio pojawiły się plany odbudowy zamku.

Na rynku stoi klasycystyczny ratusz z pierwszej połowy XIX w., zaprojektowany przez Hilarego Szpiclowskiego i XIX-wieczny budynek zajazdu. Uwagę zwracają również hale targowe z charakterystycznymi podcieniami. Spacerując po mieście, warto zwrócić uwagę na piętrowe, drewniane domy. Wzniesiono je po 1824 r. dla sprowadzonych z Niemiec sukienników.
Z rynku niebieski szlak prowadzi na północ drogą w kierunku Lucienia.

2,0 km skraj lasu

Po lewej stronie mijasz budynki nadleśnictwa. Szlak skręca na północny zachód i prowadzi dalej przez sosnowy bór. Znajdujesz się w otulinie Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. Park o powierzchni ponad 42 tys. ha utworzono w 1979 r. dla ochrony polodowcowego krajobrazu wraz z licznymi jeziorami i cennymi ekosystemami terenów podmokłych i torfowiskowych. Lasy Gostynińsko-Włocławskie, zajmujące 60% powierzchni parku, stanowią ważny ciąg przyrodniczy w dolinie Wisły.

3,8 km dolina Osetnicy

Szlak schodzi w dość głęboko wciętą dolinkę Osetnicy, która jest prawym dopływem Skrwy Lewej. Nad rzeką rośnie wilgotny, mroczny ols. Przechodzisz po mostku nad wodą. Na drugim brzegu las się kończy i szlak wychodzi na otwarty teren.

4.2 km Helenów

Wkraczasz między działkową zabudowę letniska. Po pewnym czasie szlak dochodzi do drogi asfaltowej i wzdłuż niej prowadzi na północny zachód skrajem bogatego lasu mieszanego.

6.7 km Lucień

Popularną miejscowość wypoczynkową otaczają lasy i jeziora. Na zachodzie znajduje się Jezioro Lucieńskie, największy pod względem objętości zbiornik wodny w Gostynińsko-Włocławskim Parku Krajobrazowym. Rynnowe jezioro ma ponad trzy kilometry długości i jest głębokie na 20 m. Większość jego brzegów porastają lasy, w których ukrytych jest kilka ośrodków wypoczynkowych. 1,5 km na wschód leży Jezioro Białe, będące najgłębszym akwenem na terenie parku. Najniższy punkt dna leży 30 m pod poziomem wody. Pomiędzy jeziorami, wzdłuż zabudowań wsi płynie Skrwa Lewa. W centrum Lucienia znajduje się neoklasycystyczny pałac z drugiej połowy XIX w., w którym obecnie mieści się szkoła podstawowa. Pałac otoczony jest parkiem krajobrazowym z pomnikowymi okazami dębu, buka i lipy.
W Lucieniu krzyżują się ze sobą szlaki: niebieski, który prowadzi do Płocka (25 km) i zielony – z Włocławka do Gąbina. Skręcasz za znakami zielonymi na południowy wschód. Wędrujesz wśród sosen, brzóz i dębów. Wcześnie rano lub po sezonie turystycznym drogę może Ci przeciąć sarna albo lis. Po dystansie 2,5 km szlak wychodzi z lasu i wkracza między domki letniskowe. Po pewnym czasie znaki skręcają bitą drogą na północ. Na kolejnym skrzyżowaniu idź w prawo, na wschód. Przed wyruszeniem w dalszą drogę miło jest wypić coś zimnego w sklepie przy skrzyżowaniu.

11,0 km jezioro Sumino

Wędrujesz malowniczą drogą, mając po lewej stronie taflę wody jeziora Sumino. Zbiornik ma 1 670 m długości i niecałe 300 m szerokości. Leży w tej samej rynnie polodowcowej, co jeziora Lucieńskie i Białe. Sumino jest jednak nie tylko mniejsze, ale i znacznie płytsze. W najgłębszym miejscu ma 7,4 m. Dzięki temu jezioro stosunkowo szybko się nagrzewa, a jego wody kuszą możliwością przyjemnej kąpieli.
Wędrując nad brzegiem jeziora, po prawej stronie masz cały czas wzgórza porośnięte sosnowym borem.

12,5 km stanica ZHP

W pobliżu wschodniego krańca jeziora znajduje się stanica harcerska. Nieopodal szlak zielony krzyżuje się z czerwonym, prowadzącym z Płocka. Idź za znakami czerwonymi na południowy zachód. Szlak prowadzi piaszczystą drogą wśród sosen.

14,0 km Gajówka „Kruk”

W samym sercu lasu miniesz zabudowania gajówki. Szlak prowadzi dalej szerokim traktem na południowy zachód. Po kolejnych 2 km okrążasz zabudowania leżącego w lesie szpitala. Bity trakt przechodzi w asfalt.

17,5 km szosa Lucień – Legarda

Szlak przekracza szosę i zagłębia się w lesie, ale nie na długo. Po mniej więcej kilometrze dochodzisz do luźno rozrzuconych domów wsi Bierzewice. Przez łąki w dolinie Osetnicy wędrujesz na południowy zachód, w kierunku bliskich już torów kolejowych i szosy. Przechodzisz przez mostek nad rzeką i wzdłuż linii kolejowej Płock – Gostynin wkraczasz na przedmieścia.